Sunday, September 23, 2018

"Боччан" Нацүмэ Соосэки


Боччан ер нь хээгүй шулуухан нь дэндсэн зантай нөхөр санагдлаа. Багаасаа ч тийм байсан. Боччанд төрсөн эцэг, ахаас нь илүү Киё хэмээх хөгшин үйлчлэгч эмэгтэй хайртай юм. Тэгээд л үлгэрт гардаг шиг эцэг нь өнхрөөд унангуут байшингаа зарж хөрөнгөө 50:50-р нь хувааж аваад л хоёр тийшээ болж байх юм. Ахтайгаа дахиж уулзаа ч үгүй байх. Тийм хүний ах бас байдаг аа? 
Нийслэл Токиогоос хөдөөний буйдхан тосгонд ирэхэд эдүгээгийн хот хөдөөгийн ялгаатай байдал чинь 20-р зууны эхний үеийн Японд дүрээрээ байж байх юм. Боччан бол дотроо энэ хөдөөнийхөн гэж доош нь хийх маягтай. Нутгийнхны аялгыг бас номон дээр гаргах гэж оролдон тэмдэглэгээ хийсэн байна. Шинээр томилогдсон багшийг хөдөө нутагт сурагчид нь ч, хүмүүс нь ч элэг барих юм. Тэгэхдээ Боччан юу гэж тийм амархан дийлдэх вэ дээ, цаадах чинь тэрүүхэн тэндээ шазруун, үг хэл нь хурц, бодох ч үгүй шууд ярина. Тэрнээсээ болж заримдаа алдах жишээний. Сургуулийн захирал, дэд захирал буюу улаан цамцат, улаан цамцатыг аялдан дагагч нар гээд хаа газар албан байгууллагад байж байдаг нэг хөгийн фракц байна аа. Хүсэл сонирхолдоо нийцэхгүй хүнийг хавчин гадуурхах маягтай. Харин энэ фракцын эсрэг тэмцдэг ганц хүн нь тооны ахлах багш үхэр зараа юм. Үхэр зараа ч бас Боччаны бодож олсон хоч. Боччан хүнтэй харилцаж чаддаггүй юм чинь Үхэр зараатайгаа нэг хэсэг харьцаж чадахгүй тэнэгтээд л, онигоогоо чирээд хэсэг явах юм аа бас. Боччан яаж дууссаныг номон дээрээс нь уншаарай. Харин амиа хорлолт гардаггүй юм байна. Япон зохиол гэнгүүт заавал амиа хорлолтын талаар гарах ёстой гэсэн ойлголттой болчихоод байсан юм оо.

No comments:

Post a Comment

“Цээнээ бид хоёр” өгүүллэг /шинэчлэн бичсэн/ Ц.Оюунбат

Алтан шар зам жирэлзэн өнгөрч тоосонд дарагдан хоцрох нь хүмүүн бид нарын амьдрал, дурсамж өнгөрсөнд үлдэхтэй эгээ л адил санагдана. Арха...